σκουπίζω στίχους...

Ω! της αυγής άγριο φως
Της νύχτας κρύο αστέρι
Τα πέπλα σου ζωντάνεψες
Φτάνει το μεσημέρι.

Όνειρο έβλεπα γλυκό
Πως δεν δουλεύω άλλο
Πως δεν χρειάζεται ξανά
Την σκούπα για να πάρω.

Ο κούκος όμως λάλησε
Εγύρησα στο στρώμα
Του έριξα μία παντοφλιά
Μα κελαηδά ακόμα.

Τους ίππους μου καβάλησα
Στης χειμωνιάς την κάψα
Μαύρη ειν’ η νύχτα στα βουνά
Και’ γω μετράω τα’ άστρα.

Πύλη διαβαίνω εύμορφη
Μην είναι του σχολειού μου;
Σχολειό είναι τρομάρα μου
Κακό του κεφαλιού μου.

Την δόλια την ανάγκη μου
Φόρεσα γι’ ασχολία
Και το φαράσι γήτεψα
Σκουπίζω τα σχολεία.

Πρωί – πρωί απ’ τις οχτώ
Έρχονται οι δασκάλοι
Με βλέμμα μισοσκόταδου
Μ! εδώ είμαστε και πάλι.

Και να’ σου φτάνει ο διευθυντής
Με τον καφέ στο χέρι
Η δεύτερη η φύση του
Τέλεια όλα τα θέλει.

Τρεχάτε ποδαράκια μου
Η σκόνη σεργιανίζει
Τα φύλλα δρόμο πήρανε
Κι η Κατινιώ σκουπίζει.

Πίσω του φάνηκαν και να
Οι τρεις οι Κατερίνες
Τρίτη και έκτη και αγγλικά
Θα θέλουν ασπιρίνες.

Στης σκάλας τον ανήφορο
Τα δόντια της κοιτάζει
Πάλι χλωρίνη έβαλες
Βαθιά αναστενάζει.

Μέλι κάπου ακούμπησα
Μην είναι απ’ τη Σοφία;
Πάλι έρχεται τρέχοντας
Γιατί παιδιά έχει τρία.

Ακούω ένα ζουζούνισμα
Μάγια, θαρρώ φωνάζει
Υπάρχει μέλισσα εδώ;
Μπα, με δασκάλα μοιάζει.

Βροντή ακούω στη στεριά
Σείεται το γραφείο
‘ Δυσσέας ή πολύφημος
Ποιος άραγε απ’ τους δύο;

Η ώρα πήγε δυόμιση
Το βλέπω και σφυρίζω
Μα, έτσι κι αλλιώς κι αύριο
Εδώ θα σφουγγαρίζω.

Με όλη την ομήγυρη
Θα είμαι εδώ και πάλι
Και με την τρέλα που’ χουνε
Που, τρίχα στο κεφάλι.