Στη Χαβάη

Ζεμένη σ ένα ζυγό
Παλεύω να ξεφύγω
Τρέχα εδώ πήγαινε εκεί
Κάνε το ένα κάνε τα άλλο
Φόβος μου έρχεται μεγάλος

Τα πόδια μου πρηστήκανε
Και βγάλανε φουσκάλες
Δεν έχω άλλες αντοχές
Βρωμίσαν οι μασχάλες

Πάνω κάτω κάτω πάνω
Πέρα δώθε σύρε κι έλα
Κράτα που και που καμιά ομπρέλα
Ντριν εδώ και ντριν εκεί
έγινε το τηλέφωνο
Σ αυτί μου σκουλαρίκι
Να ταν κι από διαμάντι
Θα λεγα πως είναι κόσμημα
Μα από πλαστικό είναι τα άτιμο φτιαγμένο
Κι εκείνο πια το κινητό
Χτυπάει αδιάκοπα μέρα και νύχτα
Το σκασμένο

Δεν έχω άλλες αντοχές
Θα τα κλείσω τα ρημάδια
Και για σημαία μου ψηλά
Τη πρωτοψάλτη θα σηκώσω
Κι εκείνον τον άτιμο Θωμά
Ποτέ μου δε θα σώσω
Μόνη μου σ εκείνο το νησί
Χαβάη θαρρώ το λένε
Μόνη μου λοιπόν θ αράξω
Τις φίλες μονάχα τις καλές
Μαζί μου εγώ θα πάρω
Κι άμα γυρίσουμε ποτέ
Άναψε τσιγάρο …